Evet, yine bir kötü haber. Sarsıcı, can acıtıcı, aileden birinin eksikliğini hissedercesine hüzünlü...
Tam otuz iki yıl önce, ilkokul sonuncu sınıftayım. Bir kolejde okuyorum. Veli toplantısı sonucunda ailelerin çocuklarına psikolojik destek olması adına seminerler düzenleniyor.
Cumartesi günleri saat 14.00 gibi, Doğan Cüceloğlu, konferans salonunu tıklım tıklım dolduran insanları selamlıyor. Nasıl insancıl, nasıl "babaç" (böyle bir terim yok ama "anaç"ın masküleni olarak bir tek ona yakışır bu geniş gönüllülüğün ismi)... Kimi ağlayarak, kimi çocuğuna sarılarak çıkıyor seminerden... Toplam bir saatte ne anlatıyorsa, aile yeniden doğmuş gibi bir huzur sürüyordu evde. Tahmin ediyorum, herkesin eksiğini anlayarak salonda tek tek cevaplar sunarken, eliyle sihir dağıtırcasına insan iletişimine ve ruhuna dokunuyordu. Hem de kahkahasıyla, gözyaşıyla, kibarlığıyla... On bir çocuklu bir Anadolu ailesinin içinden çıkmış mütevazılığıyla...
O gün yine bir cumartesi seminerinden geri dönerken, babam görüşmediği annesine uğradı uzun yıllardan sonra... 45 yaşındaki adam "babam", özlemle bir "anne" tanımı dinlemişti Cüceloğlu'ndan... Koca trenler kurduk o gece eve dönüşte, babamın Kanada'dan getirdiği salon kadar treni... Tüm gece gülerek tüm aile, bir kara tren yolculuğunda aile olmanın en değerli halini hissetmişti.
Her seminerden sonra daha mutlu, daha verimli günler geliyor, aramızda bilinmez bir yakınlaşma, sonsuz bir kıymet bilirliğin temel atışını gerçekleştiriyorduk.
O yüzden bugün herkesin koyduğu o videodaki, "Annen yoksa kimsen yoktur; bundan sonra sen herkesi memnun etmek için uğraşırsın," cümlesini söyledikten sonra ağlayan can psikolog, bizim Doğan Cüceloğlu'muzun kıymetli gerçekliğiydi.
Kimbilir kaç aile ve kaç çocuk onun verdiği farkındalık ve insanlık dersiyle birbirine sarılması gerektiğini hissetti.
Işıklar içinde uyu Doğan Cüceloğlu...
Gerçek gözyaşını yüreğinde hissetmemiş bir insan zor psikolog olur. "Empati" denen karşındakini hissedişi büyük bir gerçeklikle sunan az sayıdaki insanlardan biriydi.
Önce çok değerli bir insanı, sonra çok değerli bir psikoloğumuzu yitirdik.
Başımız sağ olsun...
