İstanbul'da sıcak bir yaz ayında dünyaya gelen Giorgitsamou'nun, güneşli günlere açılan kapılar hep içini ısıttı bu yüzden. Kendini bildi bileli hayal kuran yazar, eski İstanbul'un kömür kokan çıkmaz sokaklarında, bahçesinde bin bir renkli insanın toplandığı kalabalık evlerde nefes aldı. Kapıdan girdiği anda huzur kokan bahçelerin sıcağında nelere sahip olduğunu bilerek yaşadı. Belki de şimdilerde bazı kişilere ütopik gelen bir gerçekliği hatırlatmayı görev edinmiştir kendine, kim bilebilir?
Marmara Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Sinema Televizyon Senaryo bölümünü okurken sinema dilinin edebiyatla ne kadar da kardeş olduğunu gördü. Her duyguyu yazıp yaşamayı öğrendi burada.
İki kısa belgesel film çekti, üç yüzü aşkın şiir ve birçok deneme yazdı; son olarak yedi yıldır sürdürdüğü iki roman çalışmasını bitirmek için 2024'ün sonunu hedefledi. Hem kelimeler hem de o kelimelerin görselleri vardı artık elinde...
Sekiz yıl amatör tiyatro ile ilgilenen Giorgitsamou, çeşitli yerli-yabancı dergilerde yazdı. 1997 yılında Fransızca yayımlanan bir kitabın içinde kendi İstanbul'unu anlattı.
"İnsan ne için yaşar?" sorusunun cevabı, onun için "hissetmek ve yazmak" oldu her zaman. Dehlizlerden seyretti bazen hikâyeleri, bazen uçsuz bucaksız denizlerden. Yazdığı satırlarda toplumların ortak sevinçleri ve yaralarının izini sürdü, birikmiş ayrılıkların ve aynılıkların olduğu her evde yaşayabilme duygusunu geliştirdi. Artık hepimizdi o; belki de bir daha hiç "kendisi" olmamak üzere İstanbul'du. Kimi zaman güldüren, kimi zaman burnumuzda minik bir sızı yaratan vefalı duyguların bekleme noktası gibi. Hepimizin içindeki sen, ben, o...
Ve hiç susmayan kelimelerin ortasından geçen sonlu hayatlarımızın kıymetini bilerek, tebessüm etmeyi hatırlayarak insanlara ulaşmayı çok sevdi.
